Yaz bakalým ey kalem, ben anlatayým sen yaz.
Vade bitmek üzere, tez yaz hele vakit az.
Otuz yedi yýl dolmuþ, dünya denen alemde.
Say ki hapis yaþadým, gönül adlý kalemde.
Hiç dýþarý çýkmadým, adým bile atmadým.
Dünya nimetlerini, doyasýya tatmadým.
Düþünmekle meþgulüm, aklým erdi ereli.
Cenabý Hak bu aklý, bana verdi vereli.
Olmadan olacaðý, hayal edip durdum hep.
Endiþe ve kaygýyla, ben kendimi yordum hep.
Pembe gözlük takýp da, hayata bakamadým.
Kafama dertten baþka, hiçbir þey takamadým.
Hep kendimle söyleþtim, dertler içime aktý.
Sanki kýzgýn lavdýlar, aktýðý yeri yaktý.
Bir volkandý yüreðim, lavý içine akan.
Fokur fokur kaynayýp, kendi kendini yakan.
Saçýmý saran aklar, sakala da düþtüler.
Acý gerçekti onlar, ne hayal ne düþtüler.
Yarýþ etti çizgiler, alnýmý kaplar iken.
Zamanýn acýmasýz, okunu saplar iken.
Ýnatla direnirken, tüm bunlara bedenim.
Kalmadý yaþamama, hiçbir geçer nedenim.
Sustu artýk yýllardýr, beynimde çalan davul.
Uzaða gidiyorum, elimde tahta bavul.
Beyaz bir damatlýk var, bavulumun içinde.
Düðünüm var arz ile, ayýn yirmi üçünde.
Günleri ilmek yaptým, uç uca ekliyorum.
Tüm dostlarý muhakkak, düðüne bekliyorum.
Ýsmail SIKICIKOÐLU
SAVAÞTEPE/BALIKESÝR
K.S
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.