Ayýn matem tutmuþ halinde aradým seni
Karanlýðýn kendini aydýnlýða býrakýþýnda
Somut resimlerin soyut resimlere hasretliðin
De vazgeçemiyorum bilirsin en umulmadýk
Zamanlarda
Sana sesleniyorum duyuyor musun sesiz
Geceler de umudunu yitirmiþ çocuklarýn
Çýðlýðýn da üþüyor yalnýzlýðým üþüyor bedenim
Kendini kaybetmiþ bir kuþ gibiyim
Ne tarafa gitsem hangi tarafa savrulsam
Seni düþünüyorum
Ve düþüyorum yollara sorgusuz sual siz
Bir nebze olsun kokunu alabilir miyim diye
Sonuç yine ayný hüsran çukur derin
Yoksundur bedenler lakin seni senden çok
Yaþamak istiyorum yokluðun beni avutmuyor
viran olan þehirlerin aydýnlýðý vurur yüzüme
Yüzüne bakamýyorum kaybolmak feryadým
Olsun yalnýzlýðým ve ben vazgeç emiyorum
Yokluk kendini yitirmiþ sanki geçmiþten
Geleceðe hep seni sorar devamý ise bende bir
Umut hadi çýk ta gel dargýn vücudum hep seni
Sorar neredesin ve ben vazgeç emiyorum
Çünkü yoksun çünkü vazgeç emiyorum çünkü
Vazgeçilmezimsin çünkü elinsin çünkü
Vazgeçemiyorum
Ýbrahim KANDAMAR
04.07.2006
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.