TUT ELİMİ ALMİLA

Mavi gözlü ilkbaharým,
Þimdi nerdesin,
Sensiz ýslanýr gülizarým.
Vakit, kan tüküren aþkýn,
Ölüm öncesi yalnýzlýðýdýr.
Güllerin þizofren mevsimdir
Yüzünde acý bir iklimdir hýçkýran gülüþün
Bakýþýnda rengi deðiþir titreyen denizin
Hayalin gezinir sahilde,
kumlarda kalmýþ ayak izin
Gözlerinden akar durur bir ýrmak
Hayat verir canlanýr kanýmda toprak
Savrulur peþimde rüzgâr,
Saçlarýn sürgün bir bahar

Tut elimi Almila, düþüyorum
Gecenin siyah yalnýzlýðýnda üþüyorum

Bu kadar uzak durma Almila
Yýkýlýr yoksa yürek denen kale
Senden gayrisi gurbettir bana
Hasretin ayazýdýr gönlümdeki sýla
Yokluðunda yeþil orman rengi
Siyaha çalar.
Yalnýzlýk acý bir kemandýr,
Her gece on ikiden sonra çalar

Ýntihara ne hacet, asi gidiþin varken
Bir ömre iki Azrail fazla
Bir aþka iki katil fazla
Tut elimi Almila
Kuþlar konar mý yalnýz dala
Þimdi zaman gül sürgünüdür
Susuz yaz, feri sönen ruhun son günüdür.
Sadece ölüler susar mezarlarda
Bu sessizlik suskun bir türkü olur baharlarda
Konuþ ne olur bari sen susma
Yarým kalmasýn baðlamamda türkü
Her mýsrasý gözyaþýyla ýslanmýþ,
Ýhtilal romanlarý arasýnda kalmýþ,
Mor menekþe gibi solmasýn
Boynu bükük kalmasýn inleyen bu öykü

Tut elimi ne olur Almila
Uçurumlar çaðýrmadan beni
Gecenin hýrçýn karanlýðýna
Daðlarda kalsýn ölüm
Uzanýr önüme bir vadinin
El deðmemiþ sahipsiz ovalarý
Ben aþka susayan bir coðrafyanýn
Sýzlayan ýrmaðýyým.
Baðrýma oturmuþ yorgun anýlar uzak bana
Tut elimi Almila
Sensizlik en acý tuzak bana
Gitme!
Ayrýlýk sevinmesin
Son kez dön de bak bana
Ateþsiz küle dönen bir bedenin
Son defa bak yanýþýna .

Tut elimi Almila, üþüyorum
Sensiz her gece uçurumlardan düþüyorum.

07 05 2008

Hüseyin Özbay
Sosyal Medyada Paylaşın: