Gelincik
Güneþ yakar tenini, rüzðar kavurur
geceyi bölen sesinde sessizliðin hüznü durur
boþ bakan gözlerinde o tren nereye gider
ýssýzlýðýn koynunda gözlerin
merhametini dindiren
hep o karanfil kokulu makber
teselli etmez
giden son yolun yolcusudur hüznün de sevincin de
beraber giden
alýp gitti gönlümü deniz ötesi gözlerinden
gizli bahçelere
kadir-kýymet bilmez seneler
yýldýz derledin ay/ýn þavkýnda
bir garip kuldun
umudun taze yeþili eylûlü yaprak düþürdü
içime binbir hasret düþürdü:
bu altýn yýllarïn gümüþü sarý hazan yaklaþtý
tatmadýn aþk/ý
bu çölde gözyaþlarý kýþladý.
bir buket gelincikti yanan kýzýl ateþi
sararýp Solan yapraklar ellerinden uçtu
uçtu o narin kelebek daðlarý aþtý aktý
gözyaþým ardýnsýra ýrmaklara karýþtý
dinmedi gece..
Nurten Ak Aygen
16.09.2017
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.