kanamaya görsün sýzmaya baþladýðý an yalnýzdýr her yara ne laftan anlar ne de kabuk baðlar…
gecenin en kýsýr rahmiydi seviþtiðim düþler ben yaðmur çizdikçe bulut yaðdý gözlerime söz yaðdý nüshasý yoktu kimliðimin sustum sustukça gömüldüm týp ký sen gibi sessiz bir alfabeye
göðüm sýðýnaksýz afet yüreðim rutubet sarmaþýðým zehir bal yapmýyor dudaklarým dilim artýk kuru bir nehir
bir þehir kadar yaralý bir þehir kadar yorgun bir þehir kadar uykusuz bir þehir kadar uzaðým kendimden uzaðým içimde renksizleþen kelebeklerden
yangýnlarým sana söndükçe kirpiðimde buz tutar eylül eceli hazan da olsa sararmýþlýðýmýn ölmek o kadar da kolay deðil bak… bir tek ben kaldým geride bir de bize ayyaþ kalemim….
ilhanaþýcýeylülikibinonyedi
Sosyal Medyada Paylaşın:
ilhanaşıcı Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.