Kanarken Ben

eþkali belirsiz bir sevdayý
ömrüme katarak özledim
dört mevsim yaðmur altýnda kaldým
yüz yýllarca fýrtýnada
ama güneþi bekler gibi bekledim seni
sen bir güz kadar yaprak dökmüþtün içimde
ve seni içimin daðýnýklýðýnda toparlarken ben
bir adým ilerler gibi sevdim seni

sonra benim öldüðüm kadar ölü bir topraða sarýyorlar beni
sensiz kaldýðým her gün
sensiz aldýðým her nefes
sensiz uyuduðum her gece
her saat
her saniye
seni kuruyan tenime sarar gibi seviyorum

tanrýnýn sesimi duymadýðý yerdeyim
cehennem kadar günahým ben
ve öldüðüm yerden sarýlýyorum sana
özlediðim sevdanýn elini tutar gibi

oysa siyahým ben
beyaza saklanmýþ umutlarýn içinde kalmýþým
bazen kendimden uzakta yaþýyorum
bazende kendime yasaklanmýþ bir çiçek kadar özlüyorum seni
ama renklerin içinde bir mevsimi saklar gibi
bir yaðmurun altýnda ellerini tutar gibi seviyorum seni

ve sabahýn göðsüne uyanmak isterdim seninle
yarý çýplak umutlarýma yakamoz düþerdi
zamansýz yaðan yaðmurlara öfkelenip
gecelere þiirler serpmek isterdim
sonra yürürken sensizliði içimde
içimden sensizliði atýp
seninle turuncu bir gök altýnda
kirpiklerinden öper gibi seni sevmek isterdim

kaç gece sensiz sabahladým
kaç gece sesimde sesini aradým
kaç gece tenimde parmak izlerini
göðsümde saçlarýný
elimde kokunu
yüreðimde seni

sonra seni özlediðim kadar seviyorum seni
seni anlatmaya lugatýmýn yetmediði bir gecede vuruluyorum
suskunum, sessizim, sensizim
bilmiyorsun ama
acýlarým kanarken ben
seni kanýma karýþýr gibi seviyorum

ibrahim dalkýlýç

11/09/2017
22:55 izmir
Sosyal Medyada Paylaşın: