Özlerken Hiç Öldün Mü
ey geceye özlem katan yýldýz
kendini tekrardan bul diyen yaðmur
ýslak þakaklara dokunmaya korkan parmaklar
aþk kadar yorgunum
bin yýllýk özlemle
bin yýllýk sevdayý taþýyorum sýrtýmda
bir muammanýn içinden geliyorum
boðazýma kadar günahým ben
beni boðun
yada öldürün þuracýkta
yaþama sevinci çamura bulanmýþ bir çocuðum ben
okyanuslar kadar su vursam yüzüme temizlenmem
bir anda olsun istediðim bir ölümü arýyorum
baþucum uçurumlarla dolu
ve dört yanýmda dost bildiðim kalleþler
ve leþ yýðýnlarýyla dolu bu dünya
ve palyaçoyu oynayan sevda
sana da yazýklar olsun
senide adamdan saydým da sevdim
ve göðsüme þiir olmuþ hayaller kuruyorum kendime
içimde dünyanýn en sarhoþ adamý var
sokak sokak sevdiðini arýyor
oysa çoktan terk edilmiþti bu þehir
bu kent, bu sokaklar, bu hayaller
sonunda bu þehirde yanacak ben gibi
ben nasýl küle döndümse
nasýl alev alev yandýmsa
nasýl kimse görmediyse tutuþan yüreðimi
bu þehir tutuþtuðunda da
bir kývýlcým kadar sessizce izleyeceðim yandýðýný
bir yalnýzlýðýn bu kadar karanlýk olduðunu
seni sokak sokak aradýðým zaman öðrendim
ama insan en çok özlerken ölüyor
hemde hiç gelmeyecek birini özlerken
sende birisini özlerken hiç öldün mü?
hemde hiç gelmeyecek birisini özlerken.
ibrahim dalkýlýç
07/09/2017
00:30 izmir
Sosyal Medyada Paylaşın:
İbrahim Dalkılıç Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.