SEN OL BE GÜLÜM (351)

SEN OL BE GÜLÜM (351)

Düþmüþüm aþkýna yangýnlardayým.
Susuz söndüreni sen ol be gülüm.
Ayrý kaldýkça da figanlardayým.
Sona erdireni sen ol be gülüm.

Gülüm diyor isem sevmiþliðimden.
Ta ezelden gönlü vermiþliðimden.
Vuslatý çoktan hak etmiþliðimden.
Aþka vardýraný sen ol be gülüm.

Yarýný bugünü hem de dünleri.
Hýzla kýþa doðru koþan günleri.
Bedbahtlýða koyan þu hüzünleri.
Gel de durduraný sen ol be gülüm.

Çok seven bu kalbi olma durduran.
Çalýþmasý için sen ol kurduran.
Baharlar ve yazlar olmasýn boran.
Kýþtan çýkaraný sen ol be gülüm.

Seherlerde esen serin yellere.
Kaptýrma kendini yaban ellere.
Var git sevenine düþme dillere.
Sevgi aktaraný sen ol be gülüm.

Bu aþk deryasýndan çýkýlmaz ki hiç.
Sevmesi muhteþem hüzünler hariç.
Þu dünyada aþka konursa rayiç.
Hemen kaldýraný sen ol be gülüm.

Hatalar olsa da bazen bilmeden.
Kanadýkça kanar bütün bir beden.
Zayi Ozan diyor ölüm gelmeden.
Ecel kovduraný sen ol be gülüm.

Ýlhan ATEÞ (Zayi Ozan)
Ordu, 02/09/2017 Cumartesi
Yayýn : 06/09/2017 Çrþ.
www.edebiyatdefteri.com/siir/1115308/

Sosyal Medyada Paylaşın: