ZAMAN GEÇERKEN*

Zaman geçerken
Muammalý anýlar esiyordu içimize doðru.
Yalnýzlýklarla sertleþiyordu iklimler.
Vuslat kapýsýnda bekleyen yürekleri
Yakýyordu içsel yangýnlar.
Nemli zeminlerle bedenler irkilirken
Yollar uzayýp gidiyordu adsýz diyarlara.

Titrek ellerde acýnýn rengi
Bir serüven gibi dolaþýyordu.
Zaman geçerken
Karanlýklara kaplanan yürekler
Nefessiz kalmýþtý.
Acý teneffüslerle hayata tutunurken
Yaþanan olgular
Küçücük bir evladýn ellerinde yeþeriyordu.

Hey gidi zaman hey.
Yine sabah oldu
Boðazlara ekmek eli deðmedi.
Yutkunamadý yetimler.
Gözler aç
Yürekler periþandý.
Demem o ki
Hayat çaresizken insanoðlu zalimdi.

Mehmet Öksüz
Sosyal Medyada Paylaşın: