Ay ve Meşe

Ay meþeye küsmüþ de, meþenin tasasý çok,
Saklandý bir buluda, dedi sana mehtap yok.

Meþe dedi ey gafil, senin hükmün geceye,
Tan yeri aðardý mý, umut doðar niceye.

Ne nakýsa gördün de, biran kafayý takýn,
Seni seven herkesi, Seden mahrum býraktýn.

Yakamozun denize renk cümbüþü katardý,
O aný görmek için, aþýklar can atardý,

Fýrtýna ýslýk çaldý, þimþekler çaký verdi,
Bulutlar çaðlayarak, yaþama aký verdi.

Ayý saklayan bulut, meþeyi besliyordu,
Meþenin yapraklarý, etrafý süslüyordu.

Hicap duydu Ay o an, birden yüzü kýzardý,
Yaptýðý yanlýþlarýn, hemen farkýna vardý.

Gel dost olalým dedi, mahcup, mahcup yakardý,
Meþe açtý dallarý, Ay’ý bir güzel sardý.

Her kýssadan bir hisse, bulup çýkarmak gerek,
Ýnsanlar insanlarý, üzmemeli bilerek.

Hatasýný anlayan, hemen geri dönmeli,
O nefret kývýlcýmý, tutuþmadan sönmeli.

Madem bir dilimiz var, konuþup anlaþalým,
Hayat çok kýsa dostlar, sarýlýp kaynaþalým.
Cevdet Altay…..20.08.2017

Sosyal Medyada Paylaşın: