AZICIK CESARETİM OLAYDI

Çok deðil,
Birazcýk cesaretim olaydý.
O zaman her þey,
Eminim daha kolaydý.
Hepsine gerek yok,
Bende azýcýk yürek kalaydý.
Belki o zaman,
Aþk için hala bir ümit vardý.
Lakin elimde deðildi.
Ne zaman görsem,
Tir tir titriyordum.
Elim ayaðýma,
Dilim damaðýma dolanýyor,
Ne söylesem kekeliyordum.
Ýçimi bir ürperti alýyor,
Henüz o gelmeden,
Gideceðinden korkuyordum.
Nasýl anlatsam ki,
Elimi uzatýp tokalaþamýyor,
Göz göze gelip bakýþamýyordum.
Þaka gibiydi yani,
Karþýnda öylece kalakalýyordum.
Aslýnda ben böyle biri deðildim,
Ama anlatamýyordum.
Çünkü yanýnda konuþamýyor,
Aðzýmý bile açamýyordum.
Gerçi anlamak istese,
Kaçýrdýðým gözlerim,
Titreyen dizlerim,
Ona yazýlan dizelerim,
Hepsi aþkýmýn þahidiydi.
Ama olmuyordu.
Ne yapsam,
Kalbim yerinde durmuyordu.
Oysa ondan önce,
Gayet normal biriydim.
Hem de öyle böyle deðil,
Bakaný imrendirirdim.
Bu ne güzel insan derlerdi.
Bir duysa,
Ne cümleler kuruyordum.
Bir iþitse,
Ne de güzel konuþuyordum.
Deðil ayakta duramamak,
Bildiðin koþuyordum.
Ama onun yanýnda,
Nedense hep baþkalaþýyordum.
Aslýnda baþkalýkta deðil,
Düpedüz aptallaþýyordum.
Resmen çocuklaþýyordum...
Bu yüzden de her geçen gün,
Onu daha çok kaybediyordum...

Celal BAHAR
Sosyal Medyada Paylaşın: