Hülya

Düþümde gördüm seni, gözlerin gülüyordu,
Bakarak derin derin, bir þeyler söylüyordu.

Karþýmda duruyordun, emsalsiz cemalinle,
Beni meftun eyleyen, o efsunkâr halinle!

Vakit gece yarýsý, sense sahildeymiþsin,
Baþýný biraz mahcup, hafif yana eðmiþsin.

Savrulurken rüzgârda, kumral sarý tellerin,
Bana doðru özlemle, uzanmýþtý ellerin.

Deniz sükûna ermiþ, sessizce duruyordu,
Dalgalar yavaþ yavaþ, kýyýya vuruyordu.

Mehtabýn aydýnlýðý, kuþatmýþtý her yaný,
Yýldýzlar göz kýrparak, kutsuyordu o aný.

Bir meltem esintisi, kokunu taþýyordu,
Kalbimse deli gibi, kabýndan taþýyordu.

Buna karþýn adeta, felçli bir hasta gibi,
Yaþadýðým bedenin, ben deðildim sahibi.

Sana doðru gelmeye, bir adým atamadým.
Yanýna yaklaþýp da, elinden tutamadým.

O zaman anladým ki, gerçek deðil, rüyaydý,
Karþýmda gördüðümse, sadece bir hülyaydý.

Sosyal Medyada Paylaşın: