BİR ZAMANLAR KUMRAL BİR ÇOCUK VARDI

Bir zamanlar kumral bir çocuk vardý
Beþ yaþýnda okumayý öðrendi babasýndan
Özenle yontulmuþ, el tahtasýndan
“ELÝF” dedi “B” dedi, “VAV” la bitirdi...
Sýradan geçti sübyan mekteplerinden
Akþam dersin de “EVVELA” dedi, koroya uydu
Teslim odu “ÝSLAM” a anlamýný bilmeden
Farzý öðrendi, sünneti öðrendi velhasýl dinini öðrendi
Kur’aný öðrendi, dört elif miktarý çekti uzun uzun
Sesi güzel di, makam güzeldi, her þey güzeldi
Ezberletildi Kur’an kalbe indirilmeden

Bir zamanlar kumral bir çocuk vardý
Büyüdü, sekiz yaþýna geldi
Öðrendikleriyle bütündü
Ýlk okuluna gönderildi, siyah önlük beyaz yakalýk
Siyah bezden askýlý iki gözlü bir çantayý annesi geçirdi baþýndan
Bir gözünde defter kalem, bir gözünde yarým bazlama
Dikmeceyi aþtý, okuluna ulaþtý, sular içti, yol izbelerinden
Ýlk harfleri gördü, A-B-C diye okumaya baþladý
Daha küçüktü, ürkekti, önüne çýkan köpekleri taþlardý
Dönerdi evine, küle gömerdi, patatesleri haþlardý

Bir zamanlar kumral bir çocuk vardý
Kýsa zamanda ilk o öðrendi, okumayý sýnýfýnda
Sevinçle ilk o aldý, hediyesini öðretmeninden
Önce Cin Ali, Sonra; Kemalettin TUÐCU serisinden
Koþtu, yürüdü, okul çýkýþý patates tarlasýna
Öðrendim dedi, haykýrdý sevincini, anne ve babsýna
Önce çizgilerini gösterdi, A dedi B dedi
O kumral çocuk, o gün, bütün sevincini haykýrdý

O kumral çocuk dokundu yaþama, yaþam ona dokundu
Aksi idi yaramazdý, öyle söylerdi bilmeyenler
Neydi acaba; onu yaramaz yapan nedenler
Bin dokuyüz yetmiþ altý
Ýlk okuduðu roman “Denizci Hasan” dý
Etkilenmiþti, günlerce düþünmüþtü, acýmýþtý Hasan‘a
Hiç unutmadý o denizde geçen fýrtýnayý
Ve fýrtýnadan sonraki ayaða kalkan Hasan’ý
Mevsimler geçti üstünden, kýþlarý yaz oldu
Yaz aylarý kýþa dönse de; Hasan’ý hatýrladý, mücadelesini hatýrladý
Onaltý yaþýnda, Çoruh nehrine yuvarlandý kurtuldu
Bir inþaatý göçürdü Antalya’da’ kaçtý, kurtuldu
Üçüncü kattan düþtü, kolu bacaðý kýrýldý, kurtuldu
Kaç kez döndü uçurum kenarlarýndan
Her düþüþte, yeniden ayaða kalktý, kurtuldu
Devlet oldu, Vatan oldu, Bayrak oldu
Lakin artýk yoruldu, pes dedi hayata, teslim oldu

Bir zamanlar kumral bir çocuk vardý
Þimdi, içi karamýþ düðümleri çözmekten
Ve, içine dokunan acýlardan, rengi bozulmuþ
Hiç bir þey duymak istemiyor
Hiçbir þey görmek istemiyor...

Bilir misin sen ey kumral çocuk!!!
Ýnsana en büyük kötülük, kendi türünden gelir
Ýçinde öldürdüðün çocuk sesleniyor sana
Herkese yetiþtin, fakat  kendine geç kaldýn
O gün sana bahsettiðim korkudan geliyorsun sen
Son kez dokunacaksan dokun yaþama
Lakin hiç bir þey deðiþmeyecek
Hadi kumral çocuk
Daha fazla kendini yorma
Ýyi halden tahliye et kendini
Hadi, kalk gidelim...
Ne dersin?
Sýnýfýný geçtin sen…

Ekrem SAYGI
13.08.2017 Þýrnak
Sosyal Medyada Paylaşın: