Zaman
Kaç bahar geçti gözlerinden
kaç güz kaç hazan
baktýkça gördük mü
seyrinde durmadý zaman
jülyen doðrayýp saklamak varmýþ
kavanoz diplerinde
ahiri ömrüm çocuk yanýný
tam tepesinden bakýyor güneþ
eli zamanýn incecik beline dolanýrken
bazý þeyler sýr kalabilir mi
yalan söylemeden
tebessümü silindi hafifçe dudaklarýndan
kalýn kaþlarýný kaldýrdý havalandý
yinede bilinmezdi üstünden
ne kadar geçmiþti zaman
Belki de fi tarihinde bilinmeyen çaðlardan
bir çocuk mu
bir kadýn mý
bir adam mý
hangi zamanda
Hangi çaðda
hangi baharda
eriyip gidiyordu zaman
çiçekler gibi soluyordu
günler gecelerde
yapraklar gibi dökülüyordu
fýrtýnanýn önünde
sürükleniyor du
gazel olmuþ duygular
kirpiklerinin arasýnda toz bulutu
yaðmur yaðacak birazdan
ansýzýn
ne kadar zalimsin zaman
göz çukurunda göl
göðüs kafesinde çöl
önüme çýkýyorsun
nereye gidersem
Þimdi benim sensiz ölen zamanda
Ýzmir geçiyor gözlerimden
bir kýymýk gibi iþlemiþ tenime
her gece gökyüzüne baktýðým binlerce gezegen
sen gibi
uzak
sen gibi
yakýn
bir son gibi saklanýyorum içimde
ne güzeldir mavi doðmak
her sabah
günaydýnlarla uyansýn
akrep ve yelkovan
oysa billur kahkasý
gerek bize hayatýn
yalnýzlýk matemi sarmýþ
kararan ufuklarda
ah! artýk seni seviyorum diyebilsem
ne güzel olurdu dünya
Ýnsana dair
bunca erozyona uðramýþ
uçurumun baþýnda býrakan
kýsa hayat
zamaný öpüyor aslýnda
tutun kaldýrýn zamaný kollarýndan..
Nurten Ak Aygen
08.08.2015
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.