güneşe sözüm vardı

hiç unutmam
kýrýlgan düþlerimin öfke saatlerini topluyordum penceremden
mevsimi de kapýsý kadar aralýktý gecenin
bekledim gelmedin
gelmelerini bekledim
gelmedin

sancýlandý yüreðim
ve sen yine cinnetimde doðan bilmem kaçýncý þiir oldun




fesleðen gözlerinde kaybolan
hiçbir þiirim zaten gün yüzü göremedi
bakýþlarýnýn yivinde mermiydi hep aþk

ölüm kadar sessiz
sessizlik kadar bizdi daraðacýmdaki tenhalar

sorguya,
otopsiye hiç gerek yok
mahalli de faili de bellidir gün yoksunu cesetlerimin




oysa
güneþe sözüm vardý

senden,
ýþýðýndan,
sýcaðýndan,
korundan,
yangýnýndan,
saçlarýnýn baþaðýndan bir tutam þafak doðuracaktý gece




gelsen
nefesinle sarýlýp,
dudaklarýnla gölgelesen ýsýrgan tenimi
güneþinle sývasan titremelerimi

yýkasan gecenin çamurunu, kirini
akþamdan kalma adý sen olan yýldýzlarýmý
toplasan sarhoþluðumun kýyýsýndan olmaz mý




daðlarýmda yanký
yankýlarýmda bir uçurum çiçeði kadar yalnýzým þimdi

varlýðýn eksildikçe
yokluðunda çoðalýyorum

çöz gözlerimi þimdi senden
ya da içinde güneþ olan bir cümle kur bize, bizden

üþüyorum…












ilhanaþýcýtemmuzikibinonyedi



Sosyal Medyada Paylaşın: