Son Yolculuk

Bakmayýn musalla taþýnda yattýðýma
öldüm sanýyor millet.
Varsýn sansýnlar, öldüysem kime ne.
Dünyalýk bütün korkularýmý,aþklarýmý,
bütün sevdalarýmý ardýmda býrakarak
Menzile yürüyorum.
Aslýnda kýskanýyorlar,baksanýza
nasýlda koþup gelmiþler bu son yolculuðumda,
nasýlda doldurmuþlar caminin rýhtýmýný.
Rýhtýmda gemi demirlemiþ inen yok binende
benden baþka.
Bugün tek yolcu benim.
Kimsede çýt yok,benim konuþmamý bekliyorlar.
Ýnadýna konuþmayacaðým,konuþurmuyum artýk.
Biraz önce bensiz namaz kýldýlar.
Þimdide karþýmda duruyorlar.Namaz kýlýp
gönlümü alacaklar.
Býraktým söz hakkýmý Ýmam efendiye
ne söylerse kabulümdür.
Hatta sizin de varsa söyleyecekleriniz baþým üstüne.
Bakmayýn gemide yalnýz olduðuma
son krallýðýmý yaþýyorum eller üstünde.
Birbiriyle yarýþýyor,omuzlamak için herkes.
Son gemi alýrken rýhtýmdan demir,ak güvercinlerle
gökten rahmet ve dillerden tekbirler dökülür.
Meçhullerin deryasýnda okunur dualar,
gelir birbiri ardýna Yasinler Fatihalar.
Ýþte geldik son durak,yol meçhul ve uzak,
Dualarla indirdiler sarayýmýn mahzenine yavaþça,
çözdüler bayramlýk beyaz giysilerimin kemerini
tahtalarla kapattýlar bedenimi,
nasýlda biliyorlar benim aðaçlarý sevdiðimi.
Örttüler üstümü kara toprakla,onunla da dosttum bilirsiniz.
Öldü sanarak býrakýp gittiler,
Ötelerden kimsenin haberi olmadý.
Üstünde adým yazýlý dikili bir taþla
bir yýðýn toprak
birde sevgiyle iþlenmiþ amellerim kaldý benimle.

Hüseyin Çiftçi Mayýs 2008









Sosyal Medyada Paylaşın: