AHVAL VE İNSAN (327)

AHVAL VE ÝNSAN (327)

Yolu yeksan eyle gidip gelinsin.
Selamlar ulaþsýn varsýn daðlara.
Selam sabah ile sohbet edilsin.
Sonrasý inilsin bahçe baðlara.

Doða harikasý dünyanýn hali.
Kötüleþmesinde insan vebali.
Sonrasýnda sitem eder ahali.
Ölen ölüp gider enkaz saðlara.

Yüreði dert ile doldurma bur da.
Daima uzak ol yangýnda harda.
Gördüðün yarayý daima sar da.
Balýk misali de düþme aðlara.

Gücünden fazlayý sakýn sallama.
Çirkinleri güzel diye allama.
Senden olmayaný dosttur belleme.
Kendinden vazgeçip varma aðyara.

Ýnsanlar gururlu pek çekiþtirme.
Çýkarcý dostluðu hiç pekiþtirme.
Dereyi geçerken at deðiþtirme.
Sel ile gidersin derin sulara.

Eskiye baðlanýp kin ile kalma.
Olmayacak rüya hayale dalma.
Ayrýþtýran bölen sakýna olma.
Yoksa baðlanýrsýn sicim yulara.

Ýnsan ahvalinde bir Zayi Ozan.
Hal ve durumu da gün be gün yazan.
Kurulduðunda o, en büyük mizan.
Ulaþmalý insan en üst kulvara.

Ýlhan ATEÞ (Zayi Ozan)
Ankara, 26/07/2017 Çarþamba
Yayýn : 28/07/2017 Cuma
www.edebiyatdefteri.com/siir/1108869/

Sosyal Medyada Paylaşın: