Mustafa Dayım!
Baþýmýzda bir zaman Mustafa dayým vardý.
Kimi ondan çekinir, kimisi de korkardý
Verdiðimiz saygýda, korkunun payý vardý
Göçtü öbür dünyaya, cennet mekâný olsun
O bizim dayýmýzdý, hakkýmýz helal olsun
Kimi zaman annem de onunla korkuturdu
Babamýzdan daha çok, dayýmdan korkulurdu
Durum böyle olunca, saygý sonsuz olurdu
Þimdi öbür dünyada hepsi de birleþtiler
Dünyada iz býrakýp, bu dünyadan geçtiler.
Yaramaz çocuk muyduk, hiç de öyle deðildik
Ýçten sevmiþtir belki, sevdiðini görmedik
Hal hatýr sorduðunu, hiçbir zaman bilmedik
Nedendir bilmiyorum, yetiþme tarzý belki
Ýnsan özlüyor bazen, dayýlýk böylemi ki?
Hiç kimse ye benzemez, hep korkulsun isterdi
Yüzüne vururduk da, sessizce gülümserdi.
Çocuklarýna bizi örnek diye gösterdi
Annemin hatýrasý diye önem verirdik
Onu dayýdan da çok, daima abi bildik.
O, dayýmýz olsa da, aða derdik nedense
Sýký mý karþý gelmek, o bize bir seslense
Dedem sahip çýkardý, kýzdýðýný bir görse
Onlar göçtü dünyadan, hatýralarý kaldý
Bir daha kavuþmamýz, artýk mahþere kaldý.
Ankara, 18.06.2017 – 1604
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.