Eylüldü Adı

Mevsim yaz
Aylardan mayýsý gösteriyordu takvim yapraklarý
Eylül’dü adý
Son baharlara deðil
Karasabanlara, karakýþlara karýþtý bahtý.

Belki bez bebeðini alýp kolunun altýna
Uyuturken masal anlatýr, ninni söylerdi.

Belki pamuk þekerinde ebemkuþaklarýný ýsýrýyordu
Kötülük bilmeyen düþlere asýlýydý yüreði.
Belki rüzgârda daðýlan ipek saçlarýný
Tel toklarla toplama telaþýndaydý.

Belki kaldýrýmda seðirtirken bir þarký vardý dilinde
Ya da ana sýnýfýnda öðrendiði tekerleme.

Melekti ya da
Cisme bürünmüþ hali.
Gözleri ne renkti bilmem
Saçlarý ne renkti bilmem
Çocuktu ,
Yakýlmasý gereken içgüdülerin kurbanýydý.

Masumdu,
Azgýn iþtahlarýn kör ettiði gözlere deðdi gözleri.

Ana baba kuzusuydu.
Melek bedenine irinden nasýrlaþan eller dokundu.

Yetmez mi?

Sokaklar, caddeler, parklar, mini oyun alanlarý
Çocuk sesleri kadar saklar içinde canavarlarý.
Engerek diþleri,
Timsah çenesi,
Aslan pençesi,
Sýrtlan salyasý,
Yavrusunu yemekten kaçan kobradan kötü mü insan mayasý?

Ey insanlýðýn kýyameti
Lut kavmi,
Samud halký
Pompei laneti,
Varlýðýný sürüyor
Eylül’ün solan gamzesinde.
Topraðýn aðýrýna giden sinesinde


SÝNAN YILMAZ
Sosyal Medyada Paylaşın: