GÖNÜL VERİNCE
Aþýðýn dilinde söz dile gelir
Kör olan gözleri deryayý görür
Leyla’nýn aþkýný Mecnunlar bilir
Ferhatlar Þirin’e gönül verince…
Aþýðýn coþkusu, figaný ahý
Vuslatý cümbüþtür, hasret günahý
Mýzrabýn tellere vuran feryadý
Keremi kül eder Aslý deyince…
Aþýðýn çektiði cananýn nazý
Boranla geçer baharý, yazý
Sýrlarýný gizleyen vefalý sazý
Aþýða yar olur ömür boyunca…
Âþýk der figaným hep sana
Kul eyledin beni kemane yaya
Ahu zar eyledi gül, papatyaya
Umulmaz dertlere düþürdün diye...
Yâre selam olur her bir kelime
Gece- gündüz tespih eder diline
Can aþkýný döker kaleme
Bir suna boyluya gönül verince…
Âþýk ipek mendil yollamýþ sevdiðine
Dertlerini dökmüþ kâðýt –kaleme
Daðlar ah edip inlemiþ ahu zarýna
Gönül defterini yeniden açýnca…
Giderken kalbimi götürdün diye
Aþkýn þarabýndan içirdin diye
Onulmaz dertlere düþürdün diye
Vuslatý, firkate çevirdin yine…
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.