Ahu zar eden şair

Kara sevda yüzünden, ahu zar eden þair,
Neden yazar durursun, hâlâ o yâre dair?

Sen ýstýrap içinde, çekerken her gün ahý,
Derde duçar olmanda yok mu onun günahý?

Bakarak ta derinden, kalbini delmedi mi?
Kahverengi gözlerle gönlünü çelmedi mi?

Alamadým gözünü, onun o gül yüzünden,
Senin bu mecnun halin, iþte o gül yüzünden.

Kumral sarý saçlarý taç benzeri baðladý,
Her bir teli kor oldu, yüreðini daðladý.

Arz-ý endam ederek, düþlerinde her gece,
Zikrettirdi ismini, sessizce, hece hece.

Efsunkâr kolye idi, ak gerdanýnda beni,
Büyüleyip kendine, mecnun eyledi seni.

Doyumsuz sohbetiyle, endamýyla nazýyla,
Sevdaya mahkûm etti, yüreðinde sýzýyla.

Yakarken yanaðýný, kondurduðu busesi,
Nasýl da dayanýlmaz arzu doluydu sesi?

Sense hala hasretle hep onu anýyorsun,
Bu iþin tek suçlusu, kendini sanýyorsun.

Fakat haklýsýn elbet, ilk adýmý sen attýn,
Belki anlamaz diye, kendini de aldattýn.

Yazdýðýn þiirlerde, nakþederek adýný,
Gizemli bir dünyaya, davet ettin kadýný.

Sonunu düþünmeden, çýkmazlara yürüdün?
Onu da bu yollarda, peþin sýra sürüdün.

Sýnýrlarý aþtýnýz, yasak güller derdiniz,
Bilmez misin ki artýk, iflah olmaz derdiniz.

Þimdi geriye kalan, hüzne bürünmüþ bir gül,
Ve o gülü andýkça, zar edip duran bülbül!

Sosyal Medyada Paylaşın: