VUSLAT

Hangi can tatmadý ki ölümü,
Yapar durur insanlar, zulümü,
Kalýr mý sanki bu yapýlanlar,
Kulun hakký, kalleþlik, talanlar.

Ölümden bahsederiz bir iki,
Dünya hayatý imtihan, bil ki,
El avuca sýðmaz iken bile,
Gelir ecel, ölüm yapmaz hile.

Bürünürüm böylece ben derde,
Ölüm vardýr mutlaka kaderde,
Ne yapsan, nere gitsen akibet,
Sonucun göçmektir, gelir hicret.

Aslýnda ölüm düðün gecesi,
Dosta kavuþmak ister nicesi,
Mevlana, Yunus’ta, ölüm baþka,
Caný gönülden, gelirler aþka.

Nefsi bil, bak herþey ayan olur,
Adým saðlam, dünya yalan olur.
Kurulur erenlerin sofrasý,
Cennet ile sürülür sefasý.

Sen "sa’ye sarýl hikmete ram ol,"
Aþk aralanýr, sevgi ile dol,
O Rahmândýr utandýrmaz seni,
Tefekkür et, dünyadan geçeni.

Dosta kavuþmak ister Mevlana,
Ölümler güzeldir, ondan yana,
Mevlana bu, vuslat... Yolu tektir,
Ölüme, hazýr olmak gerektir.

Ýrfan der ki çok zikreyle onu,
Dersin Allah olsun, ölüm konu,
Hiç ile viran eyle gönlünü,
Fýtrat budur, kaybetme özünü.

Ýrfan Yýldýrým Çevik
09.07.2017
Sosyal Medyada Paylaşın: