Bir çocuk gördüm bugün, Kaldýrýmda oturmuþ aðlýyordu... Belki koþarken düþtü, Belki arkadaþlarý ona küstü, Belki oyuncaðýný kaybetti, Belki de biri ona hakaret etti... Eðildim dizlerinin önüne, Elimi baþýna koydum, Ýrkildi... Yaþla dolmuþ gözlerle baktý, Sonra da ayaða kalktý, Aðýr adýmlarla yürürken, Birden döndü, O bakýþlarla heyecaným söndü, Dedi ki: "Annem öldü." Titredim... Yangýnlar doldu yüreðime, Konuþamadým, Sustum... Düþündüðüm aðlama nedenleri geldi aklýma, Kýzdým kendime, Çünkü bu koca yürekliyi, Ben küçük gördüm... Dedi ki: "Abi insan hayatta, Daha neyi kaybedebilir ki..." Olduðum yere gömüldüm, Çöktüm... Devam etti: "Evim de oydu, Barkýmda, Aþkýmda oydu, Arkadaþýmda... Sevdamda oydu, Sevdalýmda, Kol kanat gererdi bana, Þimdi korkuyorum... Beni kim sevecek onun kadar, Ya da ben kimi seveceðim, Onun beni sevdiði kadar... Abi ben, Bu yüzden aðlýyorum..." Hýzla koþtu gitti, Yalnýzlýða isyan etti... Tek varlýðýydý annesi... O þimdi bir duygu fakiri... Var mý söyleyin bana bu dünyada, Anneden daha deðerli...
Sosyal Medyada Paylaşın:
ÖmerDemir Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.