Sevdanýn rengini koydum a caným!
Unutmuyorum o günü…
Unutamýyorum…
Nasýlda yalvarmýþtým sana!
Gitme demiþtim, neden gidiyorsun?
Bana makul bir sebep göster…
Susmuþtun ve…
Apansýz ve yersiz bir ayrýlýða terk ettin beni…
Yerinden söktüðün kalbimin,
Dirseklerinden damlayan kýzýllýðýna sardým,
Sokaklara verdim kendimi ardýndan…
Yürümeye baþladým izmarit kokan kaldýrýmlarda.
Gözyaþýma eþdeðer bir yaðmur damlasýnýn yoksulluðunda,
Çiy düþmüþ kaldýrýmlardan nem kapan ayaklarým ve ben,
Çaresizce, oradan oraya vurarak kendimi,
Ýzini sürüp durdum…
Ama yoktun!..
Geceyi rengârenk kýlan ýþýklara takýldý gözlerim.
Gündoðumu yaklaþtýkça söneceklerdi yarým kalan umutlar gibi.
Sanki kendimden bir þeyler buluyordum onlarda.
Sen olmadan anlamý yoktu aydýnlanan gecenin,
Kapanmalýydý ýþýklar,
Kaybolmalýydý içinde umutlar bu bilmecenin…
Zaman benden geçiyordu.
Can, yaklaþan zamandan bir an seçiyordu.
Kül olma hevesiyle bir sigara bölüyordu aný.
Aydýnlanýyordu yüzümün arlanmaya çalýþan yaný.
Parlamýyordu gözlerim…
Çünkü,
Bu yaþanýlanýn, yani gidiþinin ve yýkýlýþýmýn,
Bir kâbus olduðunu düþünüyordum.
Yanýlýyordum…
Oysa, dudaklarýmý büzüþtürdüðümde bile,
Dayanamazdýn, yakýþtýrmazdýn bana hiç!
Ama þimdi kanaya kanaya, hýçkýrarak aðlýyorum.
Þimdi tir tir titriyorum kendimden geçercesine.
Ellerinin sýcak gölgesi olmalýyken,
Çok, çok üþüyorum!..
Gele gele,
Bir zamanlar, önümüzdeki birer fincan çaydan,
Daha sýcak bakýþlarla seviþtiðimiz,
Rüzgârýn kulaklarýmýza aþký fýsýldadýðý,
O sahil kahvesine geliyorum.
Þahidimiz olan asýrlýk çýnarda burada,
Hani üzerine adýmýzý, andýmýzý kazýmýþtýk…
O yazýyý arýyorum, göremiyorum!
Çünkü yoksun;
Bakýþlarým donuk,
Ve en az bir kýþ gecesi ayazý kadar ýssýz…
‘Sen gövdesi, ben yapraklarýyým bu aðacýn’ derdin.
Kendimi çýrýlçýplak hissediyorum þimdi nerdesin?..
Anlýyorum senden bir iz bulamayacaðýmý.
Kýrýyorum yüzümdeki aynalarý geçmiþe dair.
Kapatýyorum kapýlarýmý birer birer, öfkeyle.
Bir o kadar da çekinerek.
Iþýklar da kapansýn; istemiyorum…
Gözlerim bitkince kayýyor son kez.
Karþýmda deniz, bakýyorum.
Deniz bana sen gibi bakýyor…
Son gördüðüm renktir denizin mavisi.
Týpký gözlerin gibi.
Hayallerimizi, geleceðimizi,
Ve güya hiç bitmeyecek aþkýmýzý boyadýðýmýz o renk…
Deniz benden geçiyor geçmesine ya,
Ben denizden geçemiyorum…
Gözlerinde kaybolduðum gibi, denizde kayboluyorum.
Gün aðarmadan ve ýþýklar gibi sönerek…
Derinlere yeltenerek…
Sen olmasan da son nefeste,
Sevdanýn rengini mavi koyuyorum a caným!
Sevdayý maviden, maviyi gözlerinden okuyorum…
Ve mavi kadar ve deniz kadar gözlerin oluyorum…
_______________________________________________YaðMuRun ÝzÝ_____________
Tuncer Canseven 2010 © Copyright
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.