Umutsuzluğa Umut Ekemedik
Gecenin bir karanlýðýnda ayrýlmýþtý yollarýmýz seninle,
dað gibi korkular oluþtu içimde sen gidince.
Onca deðerleri alýp götürdün giderken,
bir yudum yaþam umudu býrakmadýn nefes alacak,
yaþama döndürecek.
Oysa ne çok sevmiþtim seni,
ne çok benimsemiþtim iliþkimizi.
Uzaklardan gelse de yangýnýn sesi,
üzerimize sindi bir kere,
genzimizi yakan kapkara isi.
Artýk iflah olmaz yaralarýmýza,
gözlerin buðusuyla topraða düþen anýlar.
Can çekiþir ruhumuz yaþam girdaplarýnda,
acýlarýn bedeli ödenir göðüs çeperimizde.
Yarýnlara kalmayan umutlar,
ahlar vahlar,
beynimizde uðuldar durur.
Hani hep kader demiþtik ya seninle,
sabahladýðýmýz o gecelerde,
düþten yarým kalan,
mutluluðun cezasýydý sanki bize kesilen.
Ne göz yaþlarýmýz,
ne de sýzýlarýmýz, fayda etmedi,
yýllarýn yaþanmýþ güzelliklerini,
geri getirmeye.
Kader yazmýþ bir kere,
ikimiz de savrulduk,
rotasýz giden gemi gibi,
dev dalgalara tutulduk.
Bu hengamenin içinde,
talan olan yaþanmýþlýklar,
bizi bizde eritirken,
etrafýmýzdaki güzellikleri göremedik hiç bir zaman.
Oysa,
ne güzel doðmuþtu güneþ pençeremize,
ne güzel ýsýtmýþtý soðuyan ellerimizi,
kavrayalým diye birbirimizi.
Haykýrmalar artýk nafile.
Çünkü,
kesilen nefeslerimize,
yetmiyoruz biz bile.
Belki de sevmedin sen beni,
benim seni sevdiðim gibi,
belki de baharlar haram kýlýndý bize,
kimbilir.
Anlasaydýn bir kere beni,
düþer miydik bunca hasrete,
prangalar vurulur muydu yüreklerimize,
koþamýyoruz artýk birbirimize,
bileklerimizdeki zincirlerle...
Heyhat,
artýk ne sen sen de,
ne ben bende kaldýk,
ikimiz de ayrý dünyalarýn insanlarý olduk.
Karanlýðýn ardýndan doðan güneþ gibi,
umutsuzluða umut ekemedik.
Sol tarafýmýz,
hep yarým ve felçli olarak
sürüp gidecek bu ömür...
Artýk, esebildiði kadar essin ayrýlýk rüzgarlarý,
vurmasýn ikinci kez, yüreðimize balyozu.
Halide Köksal
23 Haziran 2015
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.