HAYATA DAİR

Ýlk gün, yaþým sýfýr bir;
Dediler: “içeri gir!”
Girdim, koca bir âlem;
Neþe, hasret ve elem!

Yaþým oldu sýfýr beþ;
Tuttu elimden kardeþ!
Gökyüzünü dolaþtýk;
Yýldýzla tokalaþtýk!

Yaþým oldu on iki;
Adam olurum belki!
“Büyürsen ne olursun”;
Soranlar sora dursun!

Yaþým oldu on altý;
Güzelin kalbi katý!
Baktýkça yüz çevirdi;
Umudumu devirdi!

Yaþým oldu yirmi’ki;
Nefsim, doymazýn teki!
Gözünü hýrs bürüdü;
Yürüdükçe yürüdü!

Yaþým oldu yirmi üç;
Diyorum ki; “bende güç!”
Üstüm pek þýk, karným tok;
Benden çalýmlýsý yok!

Yaþým oldu otuz beþ;
Annem, babam, dost ve eþ.
Hepsi benle, yanýmda;
Ateþ kaynar kanýmda!

Yaþým oldu kýrk altý;
Felek, çember daralttý!
Aþkla nefes nefese;
Girdik bir dar kafese!

Yaþým oldu elli beþ;
Yýllar görünür kalleþ!
Gençliðimi çaldýlar;
Hüzünlere saldýlar!

Yaþým oldu altmýþ bir;
Sesler, uzaktan gelir!
Uzaklaþtým mý sesten;
Hayat denen hevesten!

Yaþým oldu yetmiþ beþ;
Ruhumu sardý ateþ!
Baþýmdaki bu aklar;
Geçen bir ömrü saklar!

Yaþým sekseni aþtý;
Buna aklým da þaþtý!
Yýllar ne çabuk geçmiþ;
Ömür, koca bir hiçmiþ!

Yaþým oldu doksan dört;
Dedim; “haným camý ört!”
Þu esen rüzgâr nedir?
Dedi; “bu son nefestir!”

Tekrar ilk güne döndüm;
Eyvah! gerçekten öldüm!
Bu ne? kimin bu mezar?
Burda sonsuzluk yazar!


Mahmut KILIÇOÐLU


Sosyal Medyada Paylaşın: