Yokluðunda anladým
Seni aslýnda sandýðýmdan daha çok sevdiðimi
Sana ne kadar çok baðlandýðýmý
Sensizliðin dipsiz kuyular kadar karanlýk
Derme çatma yapýlar gibi darmadaðýnýk olduðunu anladým
Hiç bir þey tat vermedi
Yediðim içtiðim gözümde yoktu
Herkesle konuþtum komþu gezmelerine gittim
Hatta yalandan yere güldüm kahkaha attým
Bir kaç komik fýkra anlattým
Onlar fýkraya gülerken aðladýlar
Ben yokluðunun acýsýyla...
Hep boþ iþler peþindeyim sensiz.
Aksiyim ,çekilmezim, suratsýzým .
Saçlarýmý kestirdim bir ara,
Uzun zamandýr bakmadýðým aynada gördüm kendimi .
Sensiz ne kadar çirkinim .
Hiç sevmedim, hiç beðenmedim bu halimi .
Saçlarýmý da boþuna kestirdim iþte .
Ömürden ömür keser gibi...
Dinlediðim her þarkýda senden izler var gözlerim dolu dolu .
Biliyor musun? en çok katran karasý gözlerini özledim .
Ellerim yüzünün her noktasýnda gezinirken ,
Binlerce yýldýz dans ederdi içinde .
Ve güldüðünde hepsi secdeye dururdu sanki avuç içlerimde ...
Sesinin buðusu yankýlanýyor bazen kulaklarýmda.
CaNýM dediðinde caným çýkacakmýþcasýna eridiðim ...
Hayalin de geliyor ara sýra ama çok kýsa .
Bir adýmlýk yol gibi,bir nefeslik can gibi ...
Genizime dolan hýçkýrýklar nefesimi boðuyor artýk.
Kendini bu kadar özletmeyi nasýl baþarýyorsun?
Bana da öðret ne olur...
Sen de; benim seni özlediðim kadar özlesen
Gelirsin....
Ve biter yokluðun.....
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.