Henüz sensizliðin üçüncü günü
Gün karaya çalmýþ yüzünü
Erken gelen karanlýða davetiye mahiyetine
Acý öykünmüþ koca çehreme
Yerle bir olmuþum þafaðýn sazak estirdiði sabaha
Taze bir bardak çayda kalmýþ dersin
Sanki kendime hatrým
Giderken ardýndan bakarak yýkýldýðýmda
Susturmuþum bütün þen þakrak gülümsemelerimi
Kurbanýn kalbinde vurduðu bir günahsýz gibi
Uzanmýþ öyle sere serpe abad olduðum mazi
Yetim kalmýþ bizden geriye kalan
hatýrlar
Gömülmüþ topraðý nemli taze bir çukura
Bugüne kadar kurduðum bütün hayallerle beraber
Karýlarak gecenin sessizliðine
Dilimde telafüz sýzýsý
Bütün sevgi sözcüklerinin yerine nahoþ cümleler çýkmakta
Ýsyaným hat safhada
Ve anasýný aðlatýyor ahlarým dünyanýn
Göðüne melanet perdeleri çekmekle
Gözlerim arþý süzüyor biçare bir vaziyette
Ruhum ayrý alemleri gezinmekte
Henüz sensizliðin üçüncü günü
Koca þehrin kalabalýðý var boþ odamda
Ýçerim mahþer yeri gibi yanýyor
Seni görmeyince her baktýðýmda
Henüz sensizliðin üçüncü günü
Bilsen kaç kara tren geçiyor üzerinde þuursuzca
Yeni uykuya yatýrdýðým hayallerimi ezerek
Kaç dað dinamitlenip devriliyor üzerime
Kafayý kadehlere gömdüðümde
Kanarken ben kendi içerimde
Mehmet Kýlýçel
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.