ALEM

Alemin içinde alem, olur mu diye düþündüm,
Tefekküre daldým, hayran oldum intizama.
Kayboldum, ne, nasýl, niçine büründüm,
Anladým ki, aciz kaldým bu nizama.

Kalp nasýlda atýyor,düzeni bozmadan,
Sindirim ayrý bir alem,olmaz olmadan.
Bunlar tesadüf mü, yoktur boþluk,
Ritmini almýþ sistem,nasýl bir hoþluk?

Nöronlar að gibi nasýl da beyni yönetiyor,
Tat, duyma, görme, konuþma nasýl oluyor?
Ceviz gibi adeta karanlýk odalý beyin,
Alemleri, buradan diyor, izleyin.

Hücreler ise milyonlarca, yapýtaþý,
DNA etiketi canlýnýn, kara kutu, kumaþý.
Nasýl desem ki, kelimeler kifayetsiz,
Þu aleme bak, olur mu hiç sahipsiz.

Ruh desen yeri ayrý, yadsýnamaz,
Rüya ile açýlýr gider uzaklara, durmaz.
Duygu da da vardýr bu alemde,
Acý, gözyaþý ile, bürünür derde.

Aslýnda her alemin içinde bir alem,
Her þey O’nu anlatýyor kalem kalem.
Düþündükçe insan, hayran kalýyor,
Nereye baksan, O, diyor haykýrýyor.

Ýrfan Yýldýrým Çevik
Sosyal Medyada Paylaşın: