Islanmýþým yaralayan bir yaðmurun altýnda; Ey karanlýk, loþ sokaklar gelip size sýðýndým. Avâre bir serseriyim kötülerin katýnda; Oysa ey müjdeli bahar, en aydýnlýk çaðýndým.
Hatýralar beni çýkmaz bir sokaða gömdüler. Kimbilir nerelerdedir, kimse bilmez kabrimi. Ey dertliler, ey yoksullar, ey ýzdýrap yüklüler, Hiç olmazsa siz biliniz, siz biliniz kadrimi!
Kimsesiz bir çocuðum ben, sokaklar bilir beni. Nereye gitsem yaþamýn acýmasýz tokadý… O yüzden gözlerim kanlý, gören irkilir beni. Viran gönlüm tekmeleri bir lahza unutmadý.
Ben sokaklar çocuðuyum, sokaklar sever beni. Acýlarým dile gelir her adým atýþýmda. Sokaklarý özlerim ben, bu ayrýlýk yer beni; Özlerim ben sokaklarý o sonsuz yatýþýmda.
Nihat KAÇOÐLU
Akpýnar Dergisi, Sayý:37 Maki Dergisi, Sayý:82
Sosyal Medyada Paylaşın:
Nihat Kaçoğlu Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.