İrfan Yıldırım Çevik
ŞİİRLEŞMEK
İrfan Yıldırım Çevik

ŞİİRLEŞMEK


ŞİİRLEŞMEK



Şiirleşen insan mı, şehirleşen insan mı?
Bilmem ama, şehirleşen insanı sevmedim.
Şiirleşen insan saf, temiz geldi bana,
Arı duru duygularım dedi, velinimetim.

Şiirleşen insan mı, şehirleşen insan mı?
Şehirleşen insan bencildi, olmadı diğergam.
Şiirleşen herkesin sevgilisiydi, özbenlikti,
Onun için değersizdi, mevki, makam.

Şiirleşen insan mı, şehirleşen insan mı?
Şehirleşen, hep ben dedi, bana dedi.
Şiirleşen ise, vicdanına sordu durdu,
Huzurluydu ama, bundandır, tökezledi.

Şiirleşen insan mı, şehirleşen insan mı?
Şehirleşen duygularını yitirmiş, ölüydü.
Şiirleşen duygu yüklüydü, dolu dolu,
Bu onun benliğiydi, özüydü.

Şiirleşen insan mı, şehirleşen insan mı?
Ne dersen de, şiirleşen başkaydı.
"Bir ben varım benden içeri" ile,
Gözü hep insanda, sevmekte, aşktaydı.

İrfan Yıldırım Çevik
Sosyal Medyada Paylaşın:



(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.