Kavruk Bir Sevdanın Esiri Olduk
Dallarýmýz kýrýldý esen rüzgarlarda
Çiçeklerimiz soldu kýrýlan dallarda.
Þansýmýz hiç yaver gitmedi,
þu sefil dünyada.
Yaþamýn tozu dumaný içerisinde,
hayallerimiz örselendi,
yine de boyun eðmedik hýrçýn sevdalara.
Terkedenler gülerken,
biz sessizce gözyaþlarýmýzý akýttýk
gönül mahsenimize.
Her þeye raðmen dik durduk,
kardelen yalnýzlýðýmýzla vefasýz yüreklere.
Izdýrap verse de yaþamýn her aþamasý,
gizlimizde kilitli kalan hüzünlerimizle
meydan okuduk ölümlere.
Su gibi akýp gitti yýllar,
saçlarýmýza tek tek düþtü aklar,
derinleþti yüzümüzde çizgiler.
Her anýyý mýhladýk yüreðimize,
kavruk bir sevdanýn esiri olduk
tükettik içimizdeki umutlarý.
Yasaklýydýk özgürlüðe,
hep hüzün demledik,
yüreðimizin diplerinde.
Anýlarý silemedik beynimizde,
hatýralarý gömsekte maziye.
Nefeslerimiz kesildi,
özlem nöbetleri geçirirken.
Tuz bastýk yaralarýmýza,
buz tutmuþ ellerimizle.
Halide Köksal
14 Haziran 2015
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.