Ýþte gidiyorsun... Veda bile etmeden, Hoþçakal demeden, Gidiyorsun iþte, Ne haldeyim bilmeden... Yokluðunda ben yine, Zemherideymiþ gibi üþüyeceðim, Yokluðunda ben yine, Hep maziyi düþüneceðim. Ve sen gel diye beklerken, Topraðýn kucaðýna düþeceðim. Çünkü bu gidiþin çok baþka. Çünkü artýk ümit kalmadý, Bendeki bu aþka. Azar azar uzaklaþtýk, Önce gönülden sonra gözden. Yavaþ yavaþ yabancýlaþtýk. Önce düþten sonra gerçekten. Oysa yediðimiz içtiðimiz ayrý gitmezdi. Sorsalar derdim ki, Ömür biter de bu aþk bitmezdi. Ýþte gidiyorsun... Hiç gelmemiþ gibi. Hiç sevmemiþ gibi. El gibi, Gidiyorsun iþte, Canýn cehenneme der gibi... Olsun. Canýn sað olsun. Git mutlu olacaksan. Beni düþünme, Baþka bir sevgili bulacaksan. Lakin bil ki; Sen gidince ben kalmadým. Sadece yanýma bedenimi almadým. Benden kalan varsa bir kuru tendir. O da eðer gelirsen, Sana son hediyemdir...
Celal BAHAR
Sosyal Medyada Paylaşın:
celal bahar Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.