Kırıldı Bizi Koruyan O Kanatlar

Korkusuz ve atak yaþarken çocukluðumuzda
Güvencede hissediyorduk kendimizi
Koruyan kollayan kanatlar vardý üzerimizde
Her kötü niyete, her kötü düþünceye
Kara bulutlar geçmiyordu üstümüzden
Güneþ doðuyordu her sabah yüzümüze.

Artýk kýrýldý bizi koruyan o kanatlar
Güven giysilerimiz de yok oldu üzerimizde
Savunmasýz ve korunmasýz kaldýk
Hayatýn içindeki kötülüklere.

Yenik düþtük zamana
Omuzlarýmýz çöktü yorgunluktan
Yaþam zorluklarýn gölgesinde
Hâlâ savaþ veriyoruz yaþlý gözlerle.

Adým adým ilerliyoruz ömrün son demlerine.
Ýnatla direnmek amacýmýz her zorluða
Girdiðimiz bütün yollar çetrefilli
Çok gerilerde kaldý mutluluklarýn hepsi.

Akýp giden zaman içinde
Kimilerini ölüm ayýrdý sevdiklerinden
kimilerini yolllar ayýrdý özlediklerinden.

Her ikisinin de sonu vuslat olan
Gurbet denilen ayrýlýk, ölüm denilen yokluk
Aslýnda ayný yola çýkýyor
Uzaklar ve Mavera.

*Halide Köksal
28 Aralýk 2014
Sosyal Medyada Paylaşın:

Halide Köksal Åžiirleri

(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.

En Çok Okunan Şiirleri

Yaş Kemale Erince Uzaklar Ben Bana Yeterim Düşmez Kalkmaz Bir Allah Keşkelerle Geçti Ömrüm Hayat Nelere Gebe Değişir Mi Alın Yazısı Denilen Kader Ben Eşkâli Belirsiz Bir Yabancı Hep Çocuk Kal Küçüğüm Sarpa Saran Yaşamın Gelgitleri