/ onlarýn gözleri vardýr ama göremezler ... /
bir nefeslik oyalanmalarda
döküldü sýrlar birer birer
çýplaktý ayna
artýk göremezdi kendi yüzünü
göremedi
gideni aratýrdý gelen
gelene ilham olmadý
geçti gitti yaþanmýþlar
ardý sýra
acýyý bal eyledi insan
tuz bastý yarasýna
aynalar birer pencereydi
baktýðý
göremediði dünya gerçeklerinde
bir ümitle kendini aradý
bulamadý
yaþam bütün hikmetiyle akýp gidiyordu
öylesine yalýn
ve anlaþýlabilirdi oysa
görmek istemediði hiçbir þeyi
göstermiyordu gözleri
tahminler yürütmeliydi artýk
kendi varlýðýyla ilgili
hayal edebilirdi
bu mümkün olabilmeliydi en azýndan
kapattý gözlerini
derin bir karanlýðýn ötesindeydi
ölgün bir ýþýk vuruyordu yüzüne
belli belirsiz bulutlarýn arkasýnda
bir çocuktu
bir hayal
giderek daha da uzaklaþýyordu
baþka baþka gölgeler
arkasýnda gülümserken
yaþlý gözlerine gizlenmiþti
ölümün solgun yüzü
donup kalmýþtý öylece
üþüyen ellerini uzatmak
seslenmek istedi
-gitme… kal - diye
sonra soldu hayali
ýþýðý söndü
her yer geceydi artýk
açtý gözlerini bir ümitle
pencereden vuran karanlýk girsin diye
açtý perdeleri
þimdi pencereden baktýðý
ve gördüðü
yalnýzca bir solukluk gece
yalnýzca
kendi ruhunun karanlýðýydý
anlamýþtý artýk
hiç bakamamýþ
hiç görememiþti aslýnda kendini
oysa
herþey onun yansýmasýydý
bir parçasý yaþardý
her yerde
her þeyde
görebildiðince gerçek
göremediðince yalandý hepsi …
...
Mert Yiðitcan
onbeþhaziranikibinonyedi / istanbul