kanýmýn yollarýnda tanrý’nýn yaratýcýlýk damarýna rast geliyorum
o zamanlar büyümeye býraktýðým ne varsa ucunu çürütüp
mahcupça sulanýyordu avuçlarýmýn aminini sürerken yüzüme
vaktine geç kalmýþ gibi
yeni üveylikler bastýrýp kitabenin sayfalarýna
yaðmur bekliyordu topraðýna düþtüðüm bahçývan
sonra
parmaklarýnýn ucu ucuna denk gelecek bir hamurun sýrtýna býraktý tanrý beni
üþüdükçe
büyüyen bir geceyi islerine dolayan dumanlar erteleyip
ayýmý kirletiyordu
gecelerimin açýk kalmýþ pencerelerinden
neyse ki sorgudan önce kulaðýma üflenen makamý söyledim o yargýçlara
ama azý diþimden yakaladýlar beni
içime azdým
cümle yollarýma çaðýrmam bundandý sizleri
yolumda kalýn
kalýn ki yolumun yorganýný ben çekeyim üstüme
zeval görmesin gözlerinizdeki endiþe
zihnin hatlarýna dolanmýþ bir þiirin eþiðinde unutulmuþ kadar sakinim
buruþturulup kapý aralýðýný yol édip gelen
soðukluðun aðzýna sýkýþtýrmýþ tanrým beni
sizi üþümem bundandý
okunmadan buruþturulmuþ bir mecmua gibiyim
kurutulmaya býrakýlmýþ mürekkebin yanýðý var sözlerimde
hiç unutmam
iki bakraç deniz dökmüþtü tanrým gözlerine süleymanýn
maviye düþkünlüðümüzü bahþederken
yetim haklarýnýn aþ’lýðýna imtihan diyordum
zaman sýhhatsiz bir mevsim doðurdu yüzüme
ve beni kuyuya bulayýp sudan atan bir his dolanýyordu rýhtýmýn kuraklýðýnda
hatýrýmýn kýyýlarýna rast geldiðimde
kulaklarýmda tanrýmýn pabuçlarýna benzer bir hikmet ayaklanýyordu
diri diri kýrpmaya baþladýðýmda kýllarýmý
sen ne dersen de süleyman
aklýmý yoruyorsun
suretinin olmamasý ve yargýlanacaðýn bir yargýcýnýn olmamasýný saymazsak
ne çok bana benziyorsun
nedenini sorgulamadan
süleymanýn gözlerindeki maviye düþtüm
bilirsin süleyman
beni mavi tutar
küle aþinayken bünyesi filizin
damarýný kesip giden bahçývan yaným kanýyor
ben þöyle biraz uzanayým istersen
sen anlat bana maviyi
külden önceki makamýný
atýndan inen sanýklarýmý
sen anlat bana süleyman
daha iftara çok var
þimo
sinan þeker