BİR ÖMRÜ GEÇERKEN...

Bu þiiri yazarken
Gözlerim süzgün, þafak söküyor
Dalgýn bakýþlarýmda kayboluyor berceste
Baþtanbaþa þiir oluyorum
Tamamlanmadan…
Bu resmi çizerken
Ellerim küskün, renkler sönüyor
Kýrgýn dokunuþlarýmda þekilleniyor çizmece
Sessizce soluyorum
Boyanmadan…
Bu þarkýyý dinlerken
Hislerim bezgin, notalar bitiyor
Baskýn susmalarda ölüyor eðlence
Aniden son buluyorum
Baþlamadan…
Bu kenti gezerken
Dizlerim yorgun, gölgeler sekiyor
Bitkin adýmlarýmda çoðalýyor söylence
Karanlýk sokaklarda kayboluyorum
Dolanmadan…
Bu adý söylerken
Dillerim tutkun, gizler susuyor
Dalgýn bilincimde týkanýyor bilmece
Hep seni buluyorum
Sorulmadan…
Bu aþký yaþarken
Güllerim solgun, duygular kaçýyor
Çýlgýn arzularýmda tutuþuyor gece
Usulca kül oluyorum
Yanmadan…
Bu ömrü geçerken
Yýllarým suskun, heyecanlar batýyor
Ölgün yüreðimde kanýyor o iki hece
Yavaþ yavaþ yok oluyorum
Yaþanmadan…
Necdet Arslan

(Her anlamda paha biçilmez çok özel ve o denli deðerli saygýdeðer Necdet Arslan Hocam.
Þöyle düþündüm de yýllar geçmiþ sizinle tanýþmamýzýn üstünden. Ne mutlu ki hala o güzel dostluðumuz sürüyor ve hala yollarýmýz kesiþiyor insani amaç ideal ve çabalarýn köþe baþlarýnda.
Kaç kiþi kaldýk birbirini anlayan. Kaç kiþi kaldýk ayný þiirin dizelerinde selamlaþan ve kaç kiþi kaldýk ayný güzellikte seven ve sevmeyi bilen..

En içten sevgi ve saygýlarýmla.)


Sosyal Medyada Paylaşın: