kuş masalı...

yaþamak
bir içimlik þiir
ve çok ça sen
ölmek ise
yutkunulamayan þiir mezarlýðý
ve çok ça biz…




bir zamanlar
kuytusunda ormanlar soluyan yeþildik
denizlerden göðe uzanacak kadar maviydi ellerimiz
gümüþi bir akýntýnýn buðusunda nefes alacak kadar yaþamdýk
her hücremizle, kýrmýzýn her tonuyla karýþmýþtýk bir kere aþka
kim inanýrdý ki güneþin bir gün geceye karýþacaðýna
hatta gökkuþaðýnýn da bir gün renklerini sürgün edeceðine




biz sustukça aþka
ýrmaklarýmýzda çöreklenen susuz yaz olurdu dillerimiz
susadýkça aþka
yaðmurlarý gözlerimize deðil nadassýz tenlerimize ekerdik
düþlerimizi gecelerden çalarak deðil, saðarak þafaklarýmýza içirirdik
fýrtýnalardan geçmek yerine kendimizden geçip sarhoþluðumuza içerdik
sarýldýkça içer, içtikçe sarýlýrdýk günahlarýmýzý yüzdürdüðümüz kadehlere




ahh… þimdilerde
zifirinde kaybolmuþ
kýrýk kanatlý bir kuþ masalýndan öte deðiliz
ýþýðýmýz solgun
yüreðimiz vurgun
iklimsiz bir yaðmur kadar kurak
ýslýðýný terk etmiþ bir rüzgar kadar da eksiðiz kendimizden




olsun… siz yinede susmayýn tanrýlar
o kadar siyah,
o kadar kir, pas varken dünyada
neden bulsun ki bizi cepsiz beyaz
söyleyin
hangi ecel bizi kabul eder ki
gözlerimiz hala emanetken gözlerimize…











ilhanaþýcýhaziranikibinonyedi…







Sosyal Medyada Paylaşın: