SEN DÜŞÜRMEDİNMİ

Can telinin sazýna, mýzrabý vuruyorum
Bu karanlýða pusu, her gece kuruyorum
Taþ kesilmiþ yüreðe, son defa soruyorum
Yokluðun koymadý mý, beni bensiz hallere

Kaþýn aklýma gelse, gözünde soluyorum
Gözün aklýma gelse, kalbimi yoluyorum
Kirpiðinin teline, asýlýp ölüyorum
O yokluðun düþürdü, beni dünsüz züllere

Hayallerimi kursam, dört duvar arasýnda
Hissederim acýný, kalbimin yarasýnda
Issýz boþ odamda, yalnýzlýk sarasýnda
Tutulup dönüyorum, soluk cansýz güllere

Otaðýmý terk etsem, sarayda oturamam
Bir yýðýn hatýrayý, alýp ta götüremem
Bu sevdanýn sonunu, acýyla bitiremem
Yokluðun götürüyor, beni hansýz yollara

Tarak olsa ellerim, saçlarýn çok uzakta
Nasýl düþürdün beni, kurduðun son tuzakta
En son giderken beni, bindirdiðin kýzakta
Uçurumdan atýyor, beni sensiz sellere

Özün aklýma gelse, kader yere çakýyor
Közün aklýma gelse, gözden yaþlar akýyor
Sözün aklýma gelse, içimi nar yakýyor
Ýþte böyle düþtüm ben, kem ve kansýz dillere

Muzaffer TEKBIYIK

Sosyal Medyada Paylaşın: