istasyon soðuk ve puslu bugün sabah yeni doðmuþ yataklardan uyanan her keskin gözde güneþi gördüm kalabalýk içine sinmiþ boþ bakýþlarda saklý duygular içimde tuhaf bir boþluk var
kararmýþ ansýzýn istasyon ben köþebaþýnda beklerken anladým saat durmazmýþ ufka bakan keskin gözler yataklarýna dönerken de ordaydým ellerim cebimde yaslanmýþým bu istasyonun paslý tellerine bir loþ sokak lambasý altý fikir alýþ veriþi aklýmýn derinlerinde sen mi varsýn? yoksa bu durakta bekleyen ben mi?
umut duraklarý geçti gözümün önünden hemde bu trene hiç binmeden öldüðümü anladýðýmda umutlarýmý cebimde buldum ruhum bedenden ayrýlýrken istasyonda bekleyen bi ben buldum kimdi arayan? kimdi beklerken içindeki korkulardan korkan?
yülseldikçe baktým yükseldikçe anladým istasyon puslar arasýnda bir bulut bense yaðmurum benim için gözlerinden düþen yaþlar ile eþdeðerde dualar duydum ayný bir tren sesi gibi gözlerimi son kez yumduðumda ,bir kez daha duydum onlar söylediler ben inanmadým tekrar döndüm istasyona bekledim ama gelmedin sen daha uzak bir vagondaymýþsýn.
Emre Yýlmaz
Sosyal Medyada Paylaşın:
emre yılmaz Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.