Mecbur ettiler

Seni...
Mecbur ettiler
Vefa nedir bilmediler
Senin üzerine titreyen eþin
Göçüp gittikten sonra istemediler

Yýlarca
gönül verdiðin,
revan olduðun
Her hizmetinde canla,
baþla ona umut olduðun kocan
Ölmeden
tüm varlýðýný çocuklarýna
bölüþtürdü, böyle murat etti

Sen
merak etme seni
ortada býrakmazlar dedi,
onlara çok güvenmiþti
Evlenen erkek çocuklar
önce eþim ve çocuklarým
dedi, onlar için yaþayan biriydi

Kýzlarým
ise uzak diyarlarda
ve erlerinin hizmetlerinde
olan gariplerdi, benim bu hale
düþmem kaderim deðildi,

Güven
ve samimiyete
vefa göstermeyenlerin
mecbur býraktýklarý çilesiydi
Ben ar etmem, nefsime
ne kadar aðýr gelirse gelsin
iblise fýrsat vermem,
kahretmeyi seçemem

Yine...
Hüzün içindesin
Umudu solgun bir nefessin
Ruhi yorgunluðu
ayan olan kedersin

Eskimiþ
yýllarýn çilesini, cefasýna
göðüs germiþ bir ümitsin
Hiç beklemediðin
ve her zaman vefa gösterdiðin
insanlardan çekersin

Onlara
kuzularým, yavrularým,
canlarým dersin,
her fýrsatta onlar için
feda olmaya namzetsin fakat
þimdi yalnýzlýða terk edilmiþsin

Üzülme,
onlar yanýnda yokken bile,
sen en güzel ümittin, þevktin,
her zaman annene, babana
hizmet etmeyi seçtin, ecrin adresiydin

Mustafa Cilasun
Sosyal Medyada Paylaşın: