İçimizdeki Gurbet
Ne çok özlüyoruz çocukluðumuzu…
Gecenin karanlýðýnda kaybolur hýçkýrýk sesleri,
çýplak duvarlara çarpar yalnýzlýk iniltileri.
Yarasalar yön bulmaya çalýþýr,
uðursuzluðun habercisi,
yüreklere korku salar,
geceyi yýrtarcasýna baykuþ sesleri...
Müebbet yaþýyoruz,
yarým kalmýþ aþklarla,
kendimizden bile vazgeçiyoruz,
zaman zaman.
Sokak aralarýnda kimsesiz yetimler gibi,
içimize akýtýyoruz göz yaþlarýmýzý.
Kalabalýklarýn arasýndan sýyrýlarak,
yüreðimizin dip kuyularýnda yaþýyoruz yalnýzlýðýmýzý...
Ne çok özlüyoruz çocukluðumuzu,
ne çabuk büyüyoruz acýlarýn karmaþasý içinde.
Yaþanmýþ bir hayat var
ve acýmasýzca kadledilen dünlerimiz var,
usumuzda silinmeyen.
Gelecekten habersiz,
karanlýk çýkmazýn içinde kaybolup gidiyoruz.
Ya içimizdeki gurbettir bizi yakan,
ya sýlaya özlemdir her an aðlatan.
Geçmiþte iþlediðimiz hatalar,
ödenen aðýr bedeller,
darmaduman ederken beynimizi,
her an dualarda buluruz kendimizi.
Ayrýlýk saatinin verdiði ýzdýrap,
hâlâ mý devam eder yarab...
Halide Köksal
30 Ocak 2015
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.