Hayat Dediğin

Kimi mühendis, kimi alim, yazar,
Gün olur, mezarýný biri kazar,
Dünyaya meydan okusan ne yazar,
Gelgeç sevdadýr, sonuçta ölüm var.

Ýnsan bu, unutur mal mülk gördümü,
Hayata dalar, o dur kördüðümü,
Eþ dost, yakýnlarý bir kez öldümü,
Karalar baðlar, hatýrlar ölümü.

Ölen, gencecik, yiðit, kabadayý,
Gözlerde yaþ, okurlar fatihayý,
Ecel gelmiþ, yazýlmýþ günü ayý,
Sürer þoför mezara, arabayý.

Tabut ellerde, yürekler yanýktýr,
Son duraða gelindi, ayrýlýktýr,
O gün...Üzüntü, keder aðlamaktýr,
Tek görev bu artýk, uðurlamaktýr.

Bilmem kaç kiþi gelir bu mezara,
Kimi zengin, kimi fakir fukara,
Kabrin yüzü soðuktur, hem de kara,
Kalýr son sözler, ah ile vahlara.

Ýrfan Yýldýrým Çevik
Sosyal Medyada Paylaşın: