Karanlıksız Şiir

Yalnýz adamlar þair olur gökyüzüm;
Cilalý mýsralarý kanacak yürek arar.
Yuvasýzlar þiir yazar ýþýðýmýn rengi;
Ak kaðýtlarý geceye boyarlar.

Yazdým bu akþam sana bir þiir...
Belki beðenmezsin, unuttum yazmasýný.
Yalnýzlýðýmý seninle böldüm zira;
Gecelerim gözlerinde buldu yuvasýný.

Kan kýrmýzý mürekkeplerim vardý benim;
Ak kaðýtlara düþünce gece gibi kararan.
Þiirler verir; bugünlerimi alýrdým...
Karanlýðýmý biriktiren kalpazanlardan.

Günlerim vardý benim; topal, aksak, kör...
Kara þiirlerimle aldýðým, yarým günler...
Gün bitmeden tükenirdi gündüzüm.
Gece mürekkebim olurdu; aðlardým.
Þiir olur, akardý gözyaþým.

Þiir isteme benden güneþ yüzlüm.
Neyimiz eksik ki? Söyle, n’olur?
Senim varsýn benim;
Benin varým senin...
Sonrasý karanlýksýz aydýnlýk,
Sonrasý hesapsýz sevda,
Sonrasý mürekkepsiz þiir deðil mi zaten?


Sosyal Medyada Paylaşın: