yok bir kývýlcým söndü içimizde o gizli sevecenlik ve sevgi
dört yaný sardý hüzün
yürekler parlamaz oldu
insanüstü bakýþlar boþ içimizde sevgi tohumlarý
sefil, fosil
dað, taþ, tepe seninle yaþama döner
umudun yüzünü güldüren o tatlý i mgeleri geriverdi
acýlar geçici olarak uyuttular masallarla
doðuþtan insanda olan yeteneði
ne kaldý elinde
gözyaþýný yaðmurlarla yarýþtýran
ve bu denli kayýtsýzlýktan sonra
kimdi armaðan eden, ýþýðý gözlerinizden çalan
denizler derdini anlatýr, söyleþir kuþlarla ýrmaklar
nereye bakarsam bakayým
hüzünlü gök, yeþil alanlar, her taraf
her þey doðan güneþ, kararan gece
her þey acý verir oldu bana
siz parlayan gözler, açan papatyalar
yürek çarpýntýsý, yanýlsamalar, beklentiler
tüm bunlarý yasaklayan yüreðimiz
ve tek ýþýðýný yitirdiði çaðýmýzda umurunda deðil doðanýn
insanoðlunun mutluluðu
ve bu aþaðýlýk yirmibirinci yüzyýl bunu aldýrmaz
bakma aslýnda sözüm sana deðil
senin kucaðýnda, o beyaz gerdanýnda uyuyan renk
uyan uyuyan son soluk
senden gelir her avuntum, senden ulaþýr yine de bir umut
yerle gök arasýndan canla ten arasýnda kopuyor
çarpýþýyor son-suz-luk...
Nurten Ak Aygen
02/06/2017
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.