" kendi mezarýna dokunup gözyaþlarýný süpüren kadýnla hasbihâl "
toprak kokan gecelerden biriydi masada karanlýðýn çýplak nefesi yüzü dizlerine düþmüþ bir bakýþýn karþýsýnda kadehler tokuþuyor derin bir konunun koyu sohbeti vuruyordu saðýr dilsiz duvarlara
gölgesiyle oynaþan ruhun hýçkýrýðý ise geçmiyor kendi içini kurcaladýkça çýkan çürük iplerin ucunu baðlayandý zaman sesinde karanlýðýn siyah nâðmesi dudaðýnda keskin sirke yalnýzlýðýn karýþtýðý o meze ile yanýyordu boðazýn kýyýlarý
kurtarýlan sözler þiire virgül , telef olan duygular hâzin sona nokta
oysa ; ne bitmez dedikleri saatler bitirilmiþ ne yazýlmayacak satýrlar yazýlmýþtý üstüne gömleðini ters giyinen bir bedenin boþta kalan askýsýna asýlmýþtý göz uçlarý ve sýrra kademdi sonrasý
þimdi hangi mezar taþýnýn soðuk rüzgârý tütse burnumda ayný acý kalk gidelim diyor gidesim geliyor
ey içinde kelebekler uçuþan gençlik , biz de ütüsüz gömlek giymezdik . . . !
29/05/2017 eMÝNeYZAMAN 11;11
Sosyal Medyada Paylaşın:
eMİNeYZAMAN Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.