içimi kurtlarýn kemirdiði yeþil yapraklarýma kimsenin aldýrmadýðý çam aðacýyým gölgemin bile hayrý yok kendime ki kar yaðýnca üstümde taþýrým beyaz bulutlarý acýlarým güzel manzara eþliðinde demlenir..
her sevdiðim bir dalým arada kopsa da yeniden çýkar içimden acýta acýta kanata kanata büyür gider uzar gider gökyüzüne sevdalý kökü bende nasýlsa her zaman keserler sevdim dediklerim bir dalýmý hüznüm yerleri süpürür tel tel dökülürüm geçmiþin parmak uçlarýna basar geçerler.
gelen geçen yabancýlar çakýlarýyla sevdiklerinin baþ harflerini kazýrken üzerime hüzünlerini de yapýþtýrýp alnýma yalnýzlýk türkülerini bana emanet ederken kahroluyorum.