MERSİN ÖĞRETMEN OKULUNA AĞIT

MERSÝN ÖÐRETMEN OKULUNA AÐIT
 
Hey gidi okulum hey!
Eski halinden eser yok þimdi,
Ne oldu sana böyle?
Tanýnmaz haldesin…
 
Binlerce öðretmen yetiþti sende,
Daðýldýlar yurdun her köþesine,
Ýlim irfan daðýttýlar,
Aydýnlattýlar karanlýklarý…
 
Rahatsýz oldu birileri,
Ýstemedi karanlýklarý aydýnlatmaný,
Darmadaðýn ettiler seni.
Önce yýktýlar spor salonunu,
Sonra iþliklerini,
Ýþgal ettiler kalan binalarýný…
 
Bilmem hatýrlar mýsýn?
Sýrtýný dayamýþtýn yeþil bir bahçeye,
Narenciye aðaçlarý vardý.
Öðrencilerin çapalar, beller, sulardý.
Orayý müteahhitlere verdiler,
Koca koca binalar dikildi…
 
Kumsalýný aldýlar elinden,
Bitirdiler denizle aþkýný.
Hasret býraktýlar seni haþin dalgalara,
Mavilerden ayýrdýlar seni,
Sözüm ona yol geçirdiler,
Výzýr výzýr arabalar geçiyor þimdi…
 
Görkemli ve haþmetli binalarýn,
Þimdi yorgun ve küskün.
Koridorlarýnda volta atan
Öðretmen adayý delikanlýlar yok,
Ýdealist genç kýzlar yok.
Adýmlamýyorlar artýk yollarýný…
 
Güzel okulum;
Yitirdin güzide öðrencilerini,
Öðretmenlerin koparýldý senden.
Ama gönül baðlarý kopmadý hiç.
Koþup geldiler sana bugün,
Anadolu’nun ücra köþelerinden,
Köylerden, kasabalardan, kentlerden.
Nasýlsýn, nicesin diye…
 
Ölüm döþeðindesin þimdi,
Can çekiþiyorsun!
Kapýlarýný açamadýn yavrularýna,
Misafir edemedin onlarý,
Gideremedin hasretliklerini…
 
Moralleri bozuk,
Anýlarý kapkara,
Gönülleri bomboþ.
Onlar yetim!
Onlar bedbaht!
Ah, vah derler!
Duyan yok,
Dinleyen yok,
Ne seni ne de onlarý…
 
Ömer Adar-2017
Sosyal Medyada Paylaşın: