İSTANBUL

ÝSTANBUL
eeey gidi Ýstanbul!
bi haller olmuþ sana
o endamýndan eser yok bugün

kim bozdu yine havaný
güneþ bulutlarýn arkasýnda
gözetlerken þehrimi
kasveti çökmüþ üstümüze

kim bilir kime dertlendin
be Ýstanbul
hangi sevdanýn ahý
hangi dostun ahde vefasý
sorgulanýyor gök kubbende

okunmakta bir yerlerde
dostun selasý
sende haklýsýn Ýstanbul
bu kaçýncý þahitliðin acep
yok oluþlara

bulutu örterken güneþin üstüne
yasa hürmeten
yitirilmiþ her dost
acýtýr canýný bilirim

boðazýn sularý bulanýk
rengi griye çalmýþ
kim mavinin derdine düþer
böyle bir günde

aaah Ýstanbul!
yedi tepende okunurken
dosta veda hütbesi
baðrý yanýk maþuða eþlik etmekte sema
yaðdýr yaðmurunu
yaðdýr da sönsün ateþi

martýlar çýrpmasýn kanadýný
kuþlar gizlensin dallar arasýna
varsýn þakýmasýnlar neþeyle

Emirgan dan Çengelköy e
her bir semtin nasibini alýyor
Kadýköy sahilinde kederle dövünüyor dalgalar
köpüklere karýþýrken iyotlu gözyaþlarý
gözümde nem izliyorum

sallanýp durmakta
köprünün bir araya gelmeyen
iki yakasý

aaah Ýstanbul
yaktýn yine canýmý
düþürdün gönlüme dost acýsýný
gel de çýk iþin içinden

ooof ki of
fonda sesleniyor Ahmet Kaya
baðrý yanýk türküsüyle
’’kum gibi çekip gittiler’’
ben de onunla birlikte eþlik ediyorum
gönlümden kayýp giden
yüreklere
Sosyal Medyada Paylaşın: