Zamanla gülümsemelerden Eser kalmazken Þehrimin her tarafýnda Hüznün gözyaþlarý akýyordu. Bir annenin kucaðýnda Aðlayan evladýn halleri Umuttan yoksun Canlarý parça parça kesiyor Ýçimize hiç dinmeyen aðýr sancýlar saplýyordu.
Ah benim mis kokulu Antakyaʼm ah... Senden çok uzaklarda Yaðmur tanecikleriyle ýslanýrken bedenim Hücrelerim Bir yangýn misali iç dünyamý yakýyordu.
Þu üç nefeslik hayatta Akýp giden zamanla Gecede Gündüzde Yüzler hiç gülmezken Ýçimiz hüznün gözyaþlarýyla Derinden acýyordu.
Mehmet Öksüz
Sosyal Medyada Paylaşın:
Mehmet Öksüz Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.